Trze Ci ego wy miaru

Bylem w kinie na trojwymiarowym filmie. W zaleznosci od tego czy sie siedzi tam gdzie chcial kamerzysta, oczy bola od zezowania mniej lub bardziej. Co ciekawe po godzinie ogladania efekt wydaje sie co raz mniej efektowny. Podejrzewam, ze dorastanie z plaskim telewizorem uczy mozg domyslac sie wiecej niz mu sie pokazuje, przez co nie robi mu az takiej roznicy czy obraz jest 3D czy nie, zwlaszcza gdy sie porusza.

Pamietam, ze bedac malym chlopcem, zawitalem do nadmorskiego salonu gier, gdzie mieli helm VR i mozna bylo pograc w Hexen. Moj kolega z parteru mial gierke elektroniczna w formie lornetki, z dwoma wyswietlaczami LCD, dzieki czemu mozna bylo odbyc trojwymiarowa bitwe z rekinami. To bylo jakies 15 lat temu.

Pamietam, ze nVidia wypuscila chyba 6 lat temu za 450 pln okulary synchronizujace sie z dowolnym ekranem, przepuszcajac na przemian klatki dla lewego i prawego oka. Juz w DirectX 8 bylo wsparcie dla programistow gier, aby kazda gra mogla byc automatycznie zamieniona w wersje 3D.

Czy mam rozumiec, ze jest cos o czym sie nam nie mowi? Czyzby okazalo sie to szkodliwe dla mozgu? A moze dla telewizji badz innego przemyslu? No, bo co innego powstrzymalo nas przed zalewem rozrywek 3D? Na oko wyglada to na niesamowity biznes.

Tymczasem wymyslilem, taki prosty bajer, ktory pewnie moznaby wyprodukowac za 30groszy sztuka, z kawalka chromowanej blaszki, czy innego lusterka:

Rozszczepianie obrazu.

Przykladamy cos takiego przed obiektyw naszego ulubionego aparatu cyfrowego (byle takiego z malym obiektywem), uzyskujac na jednej 'kliszy' dwie fotki. Do tego programik za darmo z sieci i mamy trojwymiarowa pamiatke.

Popularne posty z tego bloga

Szczęście jako problem inżynieryjny

Jako, że od kilku lat nie czuję się szczęśliwy, od czasu do czasu trochę myślę i czytam o tym, co to w zasadzie jest to "szczęście" i jak to osiągnąć. Wielu ludzi ma wiele ciekawych rad i obserwacji, jest nawet cały instytut co to bada. Pewnie wiele z tego co tu przeczytacie wyda się Wam oczywiste, tak jak i mi się teraz wydaje - natomiast zupełnie takim nie było dla mnie wcześniej i dopiero teraz złożyło mi się w spójny obraz. Chciałbym się z Wami podzielić pewną perspektywą, do której doszedłem myśląc nad uczuciem szczęściem od zupełnie innej strony: Dlaczego projektując robota chciałbym mu dodać możliwość uśmiechania się do innych? Skąd w ogóle pomysł by atakować problem z takiego kąta? Ano, mocno wierzę, że mechanizmy, które widzimy u ludzi do czegoś służą - są wynikiem ewolucji czy cywilizacji i musiały się do czegoś przydać skoro przetrwały i są powszechne. Mimo, że ewolucja jest głupim i ślepym inżynierem, to jednak może da się zreverse-engineerować "do czego
Czytaj więcej

Kilka rzeczy, o których żałuję, że nie powiedziano mi, gdy byłem młody

Jakiś czas temu, z okazji jubileuszu mojego liceum, miałem okazję jako absolwent opowiedzieć cokolwiek wpółczesnym licealistom. Wykorzystałem to jako okazję do zrobienia czegoś w stylu Back To The Future: gdybym był nastolatkiem i przyszła wersja mnie samego mogła cofnąć się do mnie w czasie i dać mi parę wskazówek, co by to było? Poniżej (niekompletna) lista rzeczy, za które byłbym wdzięczny gdyby ktoś mi powiedział. Po pierwsze, byłoby super gdyby ktoś powiedział mi z wyprzedzeniem o wszystkich wypadkach i tragediach, którym mógłbym zapobiec. OK, szczerze mówiąc dodałem ten punkt do listy dopiero jako nasty i zawstydziłem się, że tak dużo rzeczy zdążyłem wymienić, zanim o tym pomyślałem. W szczególności to pewnie oznacza, że za późno dowiedziałem się o Negative Average Preference Utilitarianism i nie zdążyłem jeszcze tego zinternalizować (albo oglądałem za mało "Wydarzyło się jutro" i "Zagubiony w czasie"). Po drugie, szkoda, że nie dostałem na tacy wyników l
Czytaj więcej

Produkt: Ojciec*

Należę do rodziców, którzy traktują wychowanie dziecka jako projekt. Czy może raczej, z racji braku klarownego deadlineu - jako produkt . A to dlatego, że nie ma co ukrywać, że zajmuje to masę zasobów, wymaga nauki, koordynacji, komunikacji, planowania krótko- i długofalowego. Wszystko to można zrobić lepiej, albo gorzej. Moim zdaniem lepiej, jeśli nie ucieka się przed nazywaniem rzeczy po imieniu. Należę też do ludzi, którzy są przerażeni, gdy widzą rodzica próbującego spełnić swoje ambicje poprzez dziecko. Jedna obawa, to, że dziecko może zwyczajnie cierpieć będąc przymuszane do gry na pianinie. Inna, to, że dziecko, które oryginalnie lubiło konie, znienawidzi je po godzinach jazdy konnej na siłe. Sądzę, że odpowiednio "profesjonalny" rodzic, jest w stanie dobierając techniki zaszczepić miłość do pianina, nie zniszczyć miłości do koni i jeszcze wcisnąć gdzieś łacinę (choć to pewnie rzadkość) jednak nawet wtedy jest ryzyko, że dziecko znienawidzi samego rodzica i gdy tylk
Czytaj więcej