Level 2

We wspominanym Spore, ostatni etap polega na lataniu po wszechswiecie statkiem UFO i formowaniu nowych swiatow tudziez zarazania ich zyciem. Wyrazniej niz w poprzednich etapach widac w nim swobode i potege gracza, oraz idacy w parze z brakiem skrepowania brak regul i celu.

Mysle, ze podobnie jak odswiezajacym doznaniem jest uswiadomienie sobie, ze zycie czlowieka nie ma jasno sprecyzowanego sensu i celu, tak i inspirujacym jest dopuszczenie mozliwosci, ze Stworca rowniez nie bardzo wiedzial do czego zmierza.

W nawiazaniu do kwestii blogoslawienstwa jakim jest danie dziecku wiary, chcialem dodac, ze nie mialbym chyba odwagi odebrac dziecku prezentow choinkowych, radosci pierwszej komunii, ani nie potrafilbym mu powiedziec prosto z mostu, ze mamusia i tatus kiedys umra i zostanie sam.

Wyrwanie sie na jakis czas z religii odswiezylo moje spojrzenie na wiele spraw. Kiedys, gdy slyszalem o protestach Francuzow w kwestii choinek w szkolach, mialem wrazenie, ze to jakas banda dziwakow, ktorzy robia sztuczny problem z czegos co jest przeciez mile i ma marginalny zwiazek z chrzescijanstwem [chyba, ze w Betlejem rosly choinki]. Teraz rozumiem, ze glowny problem z symbolem takim jak choinka, jest wlasnie taki, ze jest mily, a ma marginalny zwiazek z chrzecijanstwem. Nikt nie ma watpliwosci, ze adresowanie reklamy do dzieci jest nieetyczne. Co wiecej, mowa tu o reklamie zawierajacej zupelnie niezwiazane z towarem elementy.

Kiedys mialem wrazenie, ze Kosciol niewystarczajaco sie przyklada do ksztalcenia ksiezy, a dobor katechetow do szkol srednich jest fatalny. Teraz widze, ze ciezko wyksztalcic ksiedza tak, aby myslal racjonalnie. Ze w ogole problem dotarcia do inteligentnej mlodziezy jest marginalny, bo po pierwsze jest jej malo, po drugie i tak nie beda praktykujacy, a po trzecie pewnie i tak nie beda szczerze wierzyc.

Swoja droga, korci mnie zeby zostac ewangelizatorem. Oczywiscie bylby to szczyt hipokryzji, ale mam wrazenie, ze umialbym w wielu dyskusjach przegadac niepokornie myslacych. Czuje, ze swietnie spelnialbym sie w misji dawania ludziom wiary i to tym mocniej im sam bym mniej wierzyl. Czasem bawie sie myslami, ze caly Kosciol dziala sekretnie w mysl tej doktryny. Na tyle skrycie, ze nawet nigdy tego nie mowia miedzy soba na glos. Ze tak zwane 'powolania' i 'objawienia' to tak naprawde zdanie sobie przez kogos sprawy z tego, ze wiecej dobra zdziala oklamujac ludzi.

Szczerze zazdroszcze wierzacym. Nie czuje potrzeby uswiadamiania komukolwiek czegokolwiek. Zawsze wydawala mi sie obca postawa Neo, ktory w imie jakichs wlasnych przekonan, mordowal przypadkowych ludzi, by innych ludzi uwolnic z czegos co wydawalo mu sie wiezeniem. Gdybym mogl wrocic do Matrixa, to chetnie.

Popularne posty z tego bloga

Szczęście jako problem inżynieryjny

Jako, że od kilku lat nie czuję się szczęśliwy, od czasu do czasu trochę myślę i czytam o tym, co to w zasadzie jest to "szczęście" i jak to osiągnąć. Wielu ludzi ma wiele ciekawych rad i obserwacji, jest nawet cały instytut co to bada. Pewnie wiele z tego co tu przeczytacie wyda się Wam oczywiste, tak jak i mi się teraz wydaje - natomiast zupełnie takim nie było dla mnie wcześniej i dopiero teraz złożyło mi się w spójny obraz. Chciałbym się z Wami podzielić pewną perspektywą, do której doszedłem myśląc nad uczuciem szczęściem od zupełnie innej strony: Dlaczego projektując robota chciałbym mu dodać możliwość uśmiechania się do innych? Skąd w ogóle pomysł by atakować problem z takiego kąta? Ano, mocno wierzę, że mechanizmy, które widzimy u ludzi do czegoś służą - są wynikiem ewolucji czy cywilizacji i musiały się do czegoś przydać skoro przetrwały i są powszechne. Mimo, że ewolucja jest głupim i ślepym inżynierem, to jednak może da się zreverse-engineerować "do czego
Czytaj więcej

Kilka rzeczy, o których żałuję, że nie powiedziano mi, gdy byłem młody

Jakiś czas temu, z okazji jubileuszu mojego liceum, miałem okazję jako absolwent opowiedzieć cokolwiek wpółczesnym licealistom. Wykorzystałem to jako okazję do zrobienia czegoś w stylu Back To The Future: gdybym był nastolatkiem i przyszła wersja mnie samego mogła cofnąć się do mnie w czasie i dać mi parę wskazówek, co by to było? Poniżej (niekompletna) lista rzeczy, za które byłbym wdzięczny gdyby ktoś mi powiedział. Po pierwsze, byłoby super gdyby ktoś powiedział mi z wyprzedzeniem o wszystkich wypadkach i tragediach, którym mógłbym zapobiec. OK, szczerze mówiąc dodałem ten punkt do listy dopiero jako nasty i zawstydziłem się, że tak dużo rzeczy zdążyłem wymienić, zanim o tym pomyślałem. W szczególności to pewnie oznacza, że za późno dowiedziałem się o Negative Average Preference Utilitarianism i nie zdążyłem jeszcze tego zinternalizować (albo oglądałem za mało "Wydarzyło się jutro" i "Zagubiony w czasie"). Po drugie, szkoda, że nie dostałem na tacy wyników l
Czytaj więcej

Produkt: Ojciec*

Należę do rodziców, którzy traktują wychowanie dziecka jako projekt. Czy może raczej, z racji braku klarownego deadlineu - jako produkt . A to dlatego, że nie ma co ukrywać, że zajmuje to masę zasobów, wymaga nauki, koordynacji, komunikacji, planowania krótko- i długofalowego. Wszystko to można zrobić lepiej, albo gorzej. Moim zdaniem lepiej, jeśli nie ucieka się przed nazywaniem rzeczy po imieniu. Należę też do ludzi, którzy są przerażeni, gdy widzą rodzica próbującego spełnić swoje ambicje poprzez dziecko. Jedna obawa, to, że dziecko może zwyczajnie cierpieć będąc przymuszane do gry na pianinie. Inna, to, że dziecko, które oryginalnie lubiło konie, znienawidzi je po godzinach jazdy konnej na siłe. Sądzę, że odpowiednio "profesjonalny" rodzic, jest w stanie dobierając techniki zaszczepić miłość do pianina, nie zniszczyć miłości do koni i jeszcze wcisnąć gdzieś łacinę (choć to pewnie rzadkość) jednak nawet wtedy jest ryzyko, że dziecko znienawidzi samego rodzica i gdy tylk
Czytaj więcej