Life's a bad game, but gfx's cool

W informatyce, w dziale algorytmow on-line, studiuje sie podejmowanie decyzji w ciemno. Mialem ongis przyjemnosc glosic ntt do mlodziezy gimnazjalnej i lykali to jak mlode pelikany, bogdyz jest to moim zdaniem dziedzina najblizsza rzeczywistosci. Analizuje sie tam wszystko, od gry na gieldzie, poprzez wypozyczanie nart i kaset wideo, a skonczywszy na zatrudnianiu sekretarki.

Wyobrazcie sobie, ze chcecie zatrudnic najlepsza sekretarke, sposrod kilkudziesieciu, ktore czekaja w poczekalni na rozmowe. Wchodza one pojedynczo i oczekuja konkretnej odpowiedzi : albo ja zatrudniacie i koniec castingu, albo nie i wtedy ona ucieknie do konkurencji.

Zycie to sztuka wyboru, a matematyka czasem daje rade. Pierwsza polowe kandydatek splawiamy. Wyrabiamy sobie jednak w ten sposob opinie na temat rynku pracy i z drugiej polowy zatrudniamy pierwsza lepsza sekretarke - lepsza od najlepszej z pierwszej polowy. Co prawda ryzykujemy w ten sposob, ze nie zatrudnimy nikogo, ale jesli pierwsza, 'mniejsza polowa' stanowi 1/e wszystkich kandydatek, to mamy okolo 36% szans zatrudnic najlepsza sekretarke w poczekalni.

Pisze o tym, bo uswiadomilismy sobie dzisiaj z kumplami, ze srednia zycia to okolo 70 lat. Jedna eta z 70 to okolo 25. Zdaje sie, ze matka natura specjalnie tak to urzadzila, zeby wiekszosc par zenila sie w optymalnym momencie.

...tzn. gdyby nie to, ze dystrybucja napotykanych 'sekretarek' nie jest rownomierna w czasie...

Popularne posty z tego bloga

Szczęście jako problem inżynieryjny

Jako, że od kilku lat nie czuję się szczęśliwy, od czasu do czasu trochę myślę i czytam o tym, co to w zasadzie jest to "szczęście" i jak to osiągnąć. Wielu ludzi ma wiele ciekawych rad i obserwacji, jest nawet cały instytut co to bada. Pewnie wiele z tego co tu przeczytacie wyda się Wam oczywiste, tak jak i mi się teraz wydaje - natomiast zupełnie takim nie było dla mnie wcześniej i dopiero teraz złożyło mi się w spójny obraz. Chciałbym się z Wami podzielić pewną perspektywą, do której doszedłem myśląc nad uczuciem szczęściem od zupełnie innej strony: Dlaczego projektując robota chciałbym mu dodać możliwość uśmiechania się do innych? Skąd w ogóle pomysł by atakować problem z takiego kąta? Ano, mocno wierzę, że mechanizmy, które widzimy u ludzi do czegoś służą - są wynikiem ewolucji czy cywilizacji i musiały się do czegoś przydać skoro przetrwały i są powszechne. Mimo, że ewolucja jest głupim i ślepym inżynierem, to jednak może da się zreverse-engineerować "do czego
Czytaj więcej

Kilka rzeczy, o których żałuję, że nie powiedziano mi, gdy byłem młody

Jakiś czas temu, z okazji jubileuszu mojego liceum, miałem okazję jako absolwent opowiedzieć cokolwiek wpółczesnym licealistom. Wykorzystałem to jako okazję do zrobienia czegoś w stylu Back To The Future: gdybym był nastolatkiem i przyszła wersja mnie samego mogła cofnąć się do mnie w czasie i dać mi parę wskazówek, co by to było? Poniżej (niekompletna) lista rzeczy, za które byłbym wdzięczny gdyby ktoś mi powiedział. Po pierwsze, byłoby super gdyby ktoś powiedział mi z wyprzedzeniem o wszystkich wypadkach i tragediach, którym mógłbym zapobiec. OK, szczerze mówiąc dodałem ten punkt do listy dopiero jako nasty i zawstydziłem się, że tak dużo rzeczy zdążyłem wymienić, zanim o tym pomyślałem. W szczególności to pewnie oznacza, że za późno dowiedziałem się o Negative Average Preference Utilitarianism i nie zdążyłem jeszcze tego zinternalizować (albo oglądałem za mało "Wydarzyło się jutro" i "Zagubiony w czasie"). Po drugie, szkoda, że nie dostałem na tacy wyników l
Czytaj więcej

Produkt: Ojciec*

Należę do rodziców, którzy traktują wychowanie dziecka jako projekt. Czy może raczej, z racji braku klarownego deadlineu - jako produkt . A to dlatego, że nie ma co ukrywać, że zajmuje to masę zasobów, wymaga nauki, koordynacji, komunikacji, planowania krótko- i długofalowego. Wszystko to można zrobić lepiej, albo gorzej. Moim zdaniem lepiej, jeśli nie ucieka się przed nazywaniem rzeczy po imieniu. Należę też do ludzi, którzy są przerażeni, gdy widzą rodzica próbującego spełnić swoje ambicje poprzez dziecko. Jedna obawa, to, że dziecko może zwyczajnie cierpieć będąc przymuszane do gry na pianinie. Inna, to, że dziecko, które oryginalnie lubiło konie, znienawidzi je po godzinach jazdy konnej na siłe. Sądzę, że odpowiednio "profesjonalny" rodzic, jest w stanie dobierając techniki zaszczepić miłość do pianina, nie zniszczyć miłości do koni i jeszcze wcisnąć gdzieś łacinę (choć to pewnie rzadkość) jednak nawet wtedy jest ryzyko, że dziecko znienawidzi samego rodzica i gdy tylk
Czytaj więcej