Daleko idace niekonsekwencje

Oczywiscie, hipokryzji jest wiecej w naszym kraju, ktory skadinad kocham, ale podziele sie tymi trzema dosc bolesnymi (18 000 pln) odkryciami z Urzedu Skarbowego

  • To ze Obowiazek Podatkowy, powstal w dniu X, nie przeszkadza stosowac co do niego przepisow z dnia Y=X-5mcy. Co wiecej, mozna przy tym zadac, aby podatek naliczany byl wg. cen rynkowych z dnia X, tj. o 30% wyzszych. Oczywiscie nie pozwalajac na stosowanie ulg z dnia X.
  • To ze sad postanowil ze nalezy podzielic sie spadkiem po 1/3 (i nic ponadto) oraz ze Kodeks Cywilny rowniez nie tlumaczy, co to w zasadzie znaczy, nie przeszkadza Urzedowi Skarbowemu twierdzic, ze wie jak to rozegrac. Pomysl tej instytucji jest prosty: kazdy ma dostac 1/3 kazdej rzeczy, kazdego auta, kazdego kawalka domu itd. Co wiecej instytucja ta twierdzi, ze wcale nie dokonuje podzialu. Ba! Twierdzi, ze to i tak nie ma znaczenia, bo rozliczenia podatku dokonuje sie wspolnie : na zbiorczym dla wszystkich spadkobiercow formularzu wyszczegolnia sie dobra i ich wartosci. Super, tylko, ze ta sama instytucja twierdzi, ze tych dobr nie da sie wycenic, a nawet jesli sie da, to nie wolno mi ich samemu podzielic na trzy rownowartosciowe kupki, a nawet gdyby mi bylo wolno, to moge to zrobic (bez podatku!), ale dopiero gdy juz zaplace podatek. A jest o co walczyc, bo ustawa mowi, ze kazdy obdarowany, ma prawo nie placic podatku, za mieszkanie, w ktorym bedzie mieszkal przez 5lat. Nie mozna mieszkac w dwoch mieszkaniach (bo to ponoc nielogiczne!). Mozna jednak mieszkac w 1/3 mieszkania (to akurat logiczne!) ale za druga 'jedna-trzecia' trzeba juz niestety zaplacic. Bo tak. Bo to jest madre prawo. Ale jednoczesnie jest to prawo, ktore juz zniesiono, bo bylo glupie. Ale nie mozna z tego nowego skorzystac, bo to stare jeszcze czasem obowiazuje...tez sie zgubilem.
  • Najmniej przeszkadzajaca mi niekonsekwencja jest to, ze jesli jeden z malzonkow umiera, to drugi automatycznie otrzymuje 50% udzialow we wszystkich funduszach (bo jest wspolnota majatkowa), a pozostale 50% jest rozdzielane - jednoczesnie wcale nie jest tak, ze 50% udzialow drugiego malzonka musi zostac rozdzielone (przeciez wspolnik zmarl!)

Jak zwykle zastrzegam, ze niczego z powyzszego pewny na 100% nie jestem, ale ustalilem to na drodze rozmowy z trzema urzednikami U.S, w tym kierownika, i wszyscy mowili to samo (sprzecznosci nie wynikaja z niezgodnosci ich zeznan - one sa zawarte w nich samych!).

Wolalbym uniknac na tej stronie polityki, bo sie na niej nie znam. Wypowiem sie jednak na temat dwoch bawiacych mnie idiotyzmow:

  • Czy jesli poslowi LPR puscic film o homoseksualistach, np. slynne Teletubisie, to on od tego nabiera ochoty na seks homoseksualny, czy wlasnie wrecz przeciwnie, bo juz sie gubie. Osobiscie jest mi zupelnie obojetne jak silna jest 'promocja homoseksualizmu' w Polsce - nie czuje abym mogl ulegnac, o swoje domniemane dzieci tez bym sie nie martwil. Poza tym, noszenie torebki to objaw fetyszyzmu lub bycia transwestyta, a nie homoseksualista.
  • W jaki sposob uzywanie konta matki zamiast wlasnego moze ustrzec przed: lapowka, posadzeniem o lapowke, badz skandalem? Mam wrazenie, ze to ostatnie juz mamy, podejrzenia co do tego drugiego wrecz sie u mnie nasila, a to pierwsze jest chyba nieuniknione. No chyba, ze chodzi o to, ze jak juz ktos oglosi, ze przelal lapowke na konto jego mamy, z dopiskiem 'dla szefa', to zeby do sadu mogl pojsc w towarzystwie mamusi.

I jeszcze daweczka (babcia zmiescila obie wypowiedzi w obrebie 2 minut) rodzinnej hipokryzji:

  • 'Jak jakas dziewczyna Ci mowi, abys scial wlosy, to jest glupia, lub zazdrosna - jak mozna czegos takiego wymagac!' vs. 'Wnuczku, obiecaj mi, ze przed moja smiercia nie bedziesz juz scinal wlosow'

Popularne posty z tego bloga

Szczęście jako problem inżynieryjny

Jako, że od kilku lat nie czuję się szczęśliwy, od czasu do czasu trochę myślę i czytam o tym, co to w zasadzie jest to "szczęście" i jak to osiągnąć. Wielu ludzi ma wiele ciekawych rad i obserwacji, jest nawet cały instytut co to bada. Pewnie wiele z tego co tu przeczytacie wyda się Wam oczywiste, tak jak i mi się teraz wydaje - natomiast zupełnie takim nie było dla mnie wcześniej i dopiero teraz złożyło mi się w spójny obraz. Chciałbym się z Wami podzielić pewną perspektywą, do której doszedłem myśląc nad uczuciem szczęściem od zupełnie innej strony: Dlaczego projektując robota chciałbym mu dodać możliwość uśmiechania się do innych? Skąd w ogóle pomysł by atakować problem z takiego kąta? Ano, mocno wierzę, że mechanizmy, które widzimy u ludzi do czegoś służą - są wynikiem ewolucji czy cywilizacji i musiały się do czegoś przydać skoro przetrwały i są powszechne. Mimo, że ewolucja jest głupim i ślepym inżynierem, to jednak może da się zreverse-engineerować "do czego
Czytaj więcej

Kilka rzeczy, o których żałuję, że nie powiedziano mi, gdy byłem młody

Jakiś czas temu, z okazji jubileuszu mojego liceum, miałem okazję jako absolwent opowiedzieć cokolwiek wpółczesnym licealistom. Wykorzystałem to jako okazję do zrobienia czegoś w stylu Back To The Future: gdybym był nastolatkiem i przyszła wersja mnie samego mogła cofnąć się do mnie w czasie i dać mi parę wskazówek, co by to było? Poniżej (niekompletna) lista rzeczy, za które byłbym wdzięczny gdyby ktoś mi powiedział. Po pierwsze, byłoby super gdyby ktoś powiedział mi z wyprzedzeniem o wszystkich wypadkach i tragediach, którym mógłbym zapobiec. OK, szczerze mówiąc dodałem ten punkt do listy dopiero jako nasty i zawstydziłem się, że tak dużo rzeczy zdążyłem wymienić, zanim o tym pomyślałem. W szczególności to pewnie oznacza, że za późno dowiedziałem się o Negative Average Preference Utilitarianism i nie zdążyłem jeszcze tego zinternalizować (albo oglądałem za mało "Wydarzyło się jutro" i "Zagubiony w czasie"). Po drugie, szkoda, że nie dostałem na tacy wyników l
Czytaj więcej

Produkt: Ojciec*

Należę do rodziców, którzy traktują wychowanie dziecka jako projekt. Czy może raczej, z racji braku klarownego deadlineu - jako produkt . A to dlatego, że nie ma co ukrywać, że zajmuje to masę zasobów, wymaga nauki, koordynacji, komunikacji, planowania krótko- i długofalowego. Wszystko to można zrobić lepiej, albo gorzej. Moim zdaniem lepiej, jeśli nie ucieka się przed nazywaniem rzeczy po imieniu. Należę też do ludzi, którzy są przerażeni, gdy widzą rodzica próbującego spełnić swoje ambicje poprzez dziecko. Jedna obawa, to, że dziecko może zwyczajnie cierpieć będąc przymuszane do gry na pianinie. Inna, to, że dziecko, które oryginalnie lubiło konie, znienawidzi je po godzinach jazdy konnej na siłe. Sądzę, że odpowiednio "profesjonalny" rodzic, jest w stanie dobierając techniki zaszczepić miłość do pianina, nie zniszczyć miłości do koni i jeszcze wcisnąć gdzieś łacinę (choć to pewnie rzadkość) jednak nawet wtedy jest ryzyko, że dziecko znienawidzi samego rodzica i gdy tylk
Czytaj więcej