Otchlan

Jedna z glownych przeszkod w podrozy do tych kosmicznie odleglych zakatkow kosmosu, jest nuda i samotnosc. O ile ochotnikow, ktorzy nie maja nic do stracenia na pewno nie brak, o tyle nie wiem czy etycznie ok jest pozwalac im decydowac w imieniu ich dzieci i wnukow, ktore pewnie takze rodzilyby sie i dorastaly w samotnosci. Zabranie na statek kilku tysiecy osob, byc moze rozwiazaloby czesciowo ten problem, nie mniej wczesniej czy pozniej prowadziloby chyba do jakis patologii, typowych dla malych zamknietych spolecznosci. Wydaje mi sie, ze to ze dostrzegamy w tym powazny problem jest przejsciowe.

Jak bylem maly (zapewne dlatego, ze bylem maly, a nie dlatego, ze bylo to dawno), wyjazd na 14dniowe wakacje wydawal mi sie czyms strasznym. Na studiach, 3miesieczny staz wydawal mi sie zeslaniem nie majacym konca. Nie mniej pewien istotny szczegol (oprocz zarostu) pojawil sie w miedzy czasie. Zmienil sie nieco model kontaktow miedzyludzkich: GSM, internet, komunikatory, skype. Jakkolwiek ja jeszcze czuje sie bardzo przywiazany do kontaktow twarza-w-twarz, o tyle umiem sobie wyobrazic, ze moje dzieci czy wnuki, beda uwazac telekonferencje za cos calkiem naturalnego. Oczywiscie rozwoj technologiczny moze znaczaco zmienic zakres znaczenia slowa "telekonferencja". Mniej niz o rozwoj technologiczny chodzi mi jednak o pewne przemiany zachodzace w nas samych.

Drugi problem jaki widze, to ustalenie skladu takiej 1000osobowej reprezentacji. Calkiem mozliwe, ze zestaw cech potrzebnych do bycia fajnym reprezentantem jest dokladnie tym zestawem cech, ktory powoduje, ze dana osoba nie ma najmniejszej ochoty opuszczac Ziemi.

Popularne posty z tego bloga

Szczęście jako problem inżynieryjny

Jako, że od kilku lat nie czuję się szczęśliwy, od czasu do czasu trochę myślę i czytam o tym, co to w zasadzie jest to "szczęście" i jak to osiągnąć. Wielu ludzi ma wiele ciekawych rad i obserwacji, jest nawet cały instytut co to bada. Pewnie wiele z tego co tu przeczytacie wyda się Wam oczywiste, tak jak i mi się teraz wydaje - natomiast zupełnie takim nie było dla mnie wcześniej i dopiero teraz złożyło mi się w spójny obraz. Chciałbym się z Wami podzielić pewną perspektywą, do której doszedłem myśląc nad uczuciem szczęściem od zupełnie innej strony: Dlaczego projektując robota chciałbym mu dodać możliwość uśmiechania się do innych? Skąd w ogóle pomysł by atakować problem z takiego kąta? Ano, mocno wierzę, że mechanizmy, które widzimy u ludzi do czegoś służą - są wynikiem ewolucji czy cywilizacji i musiały się do czegoś przydać skoro przetrwały i są powszechne. Mimo, że ewolucja jest głupim i ślepym inżynierem, to jednak może da się zreverse-engineerować "do czego
Czytaj więcej

Kilka rzeczy, o których żałuję, że nie powiedziano mi, gdy byłem młody

Jakiś czas temu, z okazji jubileuszu mojego liceum, miałem okazję jako absolwent opowiedzieć cokolwiek wpółczesnym licealistom. Wykorzystałem to jako okazję do zrobienia czegoś w stylu Back To The Future: gdybym był nastolatkiem i przyszła wersja mnie samego mogła cofnąć się do mnie w czasie i dać mi parę wskazówek, co by to było? Poniżej (niekompletna) lista rzeczy, za które byłbym wdzięczny gdyby ktoś mi powiedział. Po pierwsze, byłoby super gdyby ktoś powiedział mi z wyprzedzeniem o wszystkich wypadkach i tragediach, którym mógłbym zapobiec. OK, szczerze mówiąc dodałem ten punkt do listy dopiero jako nasty i zawstydziłem się, że tak dużo rzeczy zdążyłem wymienić, zanim o tym pomyślałem. W szczególności to pewnie oznacza, że za późno dowiedziałem się o Negative Average Preference Utilitarianism i nie zdążyłem jeszcze tego zinternalizować (albo oglądałem za mało "Wydarzyło się jutro" i "Zagubiony w czasie"). Po drugie, szkoda, że nie dostałem na tacy wyników l
Czytaj więcej

Produkt: Ojciec*

Należę do rodziców, którzy traktują wychowanie dziecka jako projekt. Czy może raczej, z racji braku klarownego deadlineu - jako produkt . A to dlatego, że nie ma co ukrywać, że zajmuje to masę zasobów, wymaga nauki, koordynacji, komunikacji, planowania krótko- i długofalowego. Wszystko to można zrobić lepiej, albo gorzej. Moim zdaniem lepiej, jeśli nie ucieka się przed nazywaniem rzeczy po imieniu. Należę też do ludzi, którzy są przerażeni, gdy widzą rodzica próbującego spełnić swoje ambicje poprzez dziecko. Jedna obawa, to, że dziecko może zwyczajnie cierpieć będąc przymuszane do gry na pianinie. Inna, to, że dziecko, które oryginalnie lubiło konie, znienawidzi je po godzinach jazdy konnej na siłe. Sądzę, że odpowiednio "profesjonalny" rodzic, jest w stanie dobierając techniki zaszczepić miłość do pianina, nie zniszczyć miłości do koni i jeszcze wcisnąć gdzieś łacinę (choć to pewnie rzadkość) jednak nawet wtedy jest ryzyko, że dziecko znienawidzi samego rodzica i gdy tylk
Czytaj więcej