O edukacji ekstremalnej II

Rozmawialem z kolega. On tez uczy zdolnych ludzi. On tez czasem uczy malo zdolnych ludzi. On powiedzial kiedys swemu uczniowi: "To co napisales na tablicy jest zle. Ale teraz zamiast usiasc w lawce, bedziesz stal tutaj tak dlugo, az sobie sam to udowodnisz, znajdziesz blad i go poprawisz. Zrozum, ze na tym polega prawdziwa nauka".

czasem pare dni

Praca informatyka tez na tym polega. Po kilka godzin dziennie spedzam szukajac bledu [czasem dwoch bledow] w programie, ktory pisalem 15 minut. Po kilka tygodni mysle nad zlymi rozwiazaniami dreczacych mnie problemow, by potem to dobre znalezc w pare godzin.

no, ale wiesz, niektorzy sie boja pytac, albo nie wiedza o co

Wszedlem raz na zajecia do grupy mlodych ludzi, ktorzy mieli juz za soba okolo 10h wykladow nonstop. Na moj widok powiedzieli "O nie! Znowu bedzie o grafach..". Ucieszylo mnie to. Wreszcie mieli odwage powiedziec cos szczerze. Wreszcie okreslili granice tego co ich interesuje. No wiec usmiechnalem sie i pytam: "Swietnie! W takim razie czego chcecie sie ode mnie nauczyc?". A oni na to: "Nie wiemy". To mnie dobilo. Dzisiejsza mlodziez nie wie czego chce. Szkola zabila w nich dziecieca ciekawosc. Marzy mi sie cos na ksztalt 'wiejskiej szkolki', gdzie jedna pani spotyka sie z grupka pieciorga ciekawskich dzieci i jedynym celem tego spotkania jest odpowiadanie na ich pytania. Rzecz jasna gdy dzieci podrosna ich pytania beda coraz to bardziej szczegolowe, az w koncu pani bedzie musiala skapitulowac i powiedziec "nie wiem". To dramatyczny moment w zyciu dziecka - ale wtedy pani powinna powiedziec: "ale nie lam sie, przeciez jest google, jest wikipedia, sa ksiazki, sa koledzy". Uwazam, ze glownym celem szkoly powinno byc nauczenie dzieci korzystania z tej dostepnej wiedzy. Korzystania. Nie: obslugi internetu. Nie: wyjasnienia w jakiej kolejnosci sa hasla w encyklopedi. Korzystania - czyli wyrobienia nawyku korzystania. Niech ludzie na zawsze pozostana ciekawskimi dziecmi.

Popularne posty z tego bloga

Szczęście jako problem inżynieryjny

Jako, że od kilku lat nie czuję się szczęśliwy, od czasu do czasu trochę myślę i czytam o tym, co to w zasadzie jest to "szczęście" i jak to osiągnąć. Wielu ludzi ma wiele ciekawych rad i obserwacji, jest nawet cały instytut co to bada. Pewnie wiele z tego co tu przeczytacie wyda się Wam oczywiste, tak jak i mi się teraz wydaje - natomiast zupełnie takim nie było dla mnie wcześniej i dopiero teraz złożyło mi się w spójny obraz. Chciałbym się z Wami podzielić pewną perspektywą, do której doszedłem myśląc nad uczuciem szczęściem od zupełnie innej strony: Dlaczego projektując robota chciałbym mu dodać możliwość uśmiechania się do innych? Skąd w ogóle pomysł by atakować problem z takiego kąta? Ano, mocno wierzę, że mechanizmy, które widzimy u ludzi do czegoś służą - są wynikiem ewolucji czy cywilizacji i musiały się do czegoś przydać skoro przetrwały i są powszechne. Mimo, że ewolucja jest głupim i ślepym inżynierem, to jednak może da się zreverse-engineerować "do czego
Czytaj więcej

Kilka rzeczy, o których żałuję, że nie powiedziano mi, gdy byłem młody

Jakiś czas temu, z okazji jubileuszu mojego liceum, miałem okazję jako absolwent opowiedzieć cokolwiek wpółczesnym licealistom. Wykorzystałem to jako okazję do zrobienia czegoś w stylu Back To The Future: gdybym był nastolatkiem i przyszła wersja mnie samego mogła cofnąć się do mnie w czasie i dać mi parę wskazówek, co by to było? Poniżej (niekompletna) lista rzeczy, za które byłbym wdzięczny gdyby ktoś mi powiedział. Po pierwsze, byłoby super gdyby ktoś powiedział mi z wyprzedzeniem o wszystkich wypadkach i tragediach, którym mógłbym zapobiec. OK, szczerze mówiąc dodałem ten punkt do listy dopiero jako nasty i zawstydziłem się, że tak dużo rzeczy zdążyłem wymienić, zanim o tym pomyślałem. W szczególności to pewnie oznacza, że za późno dowiedziałem się o Negative Average Preference Utilitarianism i nie zdążyłem jeszcze tego zinternalizować (albo oglądałem za mało "Wydarzyło się jutro" i "Zagubiony w czasie"). Po drugie, szkoda, że nie dostałem na tacy wyników l
Czytaj więcej

Produkt: Ojciec*

Należę do rodziców, którzy traktują wychowanie dziecka jako projekt. Czy może raczej, z racji braku klarownego deadlineu - jako produkt . A to dlatego, że nie ma co ukrywać, że zajmuje to masę zasobów, wymaga nauki, koordynacji, komunikacji, planowania krótko- i długofalowego. Wszystko to można zrobić lepiej, albo gorzej. Moim zdaniem lepiej, jeśli nie ucieka się przed nazywaniem rzeczy po imieniu. Należę też do ludzi, którzy są przerażeni, gdy widzą rodzica próbującego spełnić swoje ambicje poprzez dziecko. Jedna obawa, to, że dziecko może zwyczajnie cierpieć będąc przymuszane do gry na pianinie. Inna, to, że dziecko, które oryginalnie lubiło konie, znienawidzi je po godzinach jazdy konnej na siłe. Sądzę, że odpowiednio "profesjonalny" rodzic, jest w stanie dobierając techniki zaszczepić miłość do pianina, nie zniszczyć miłości do koni i jeszcze wcisnąć gdzieś łacinę (choć to pewnie rzadkość) jednak nawet wtedy jest ryzyko, że dziecko znienawidzi samego rodzica i gdy tylk
Czytaj więcej