Pseudolosowosc

W naszej-pracy, o wiekszosci awarii dowiadujemy sie posrednio, obserwujac spadek ogladalnosci. Mamy taki specjalny wykres, aktualizowany co pare minut, nalozony na odpowiadajacy mu wykres z poprzedniej doby, na ktorym mozna porownac ogladalnosc o danej porze dnia dzisiejszego i wczorajszego. To co mnie w nim porusza, to ze w przypadku braku awarii, wykresy te sa prawie identyczne -- przypominaja weza, ktory trawi slonia.

Z punktu widzenia pojedynczej osoby, wydaje sie, ze jest tyle roznych czynnikow decydujacych o tym, czy obejrze to czy tamto i czy w ogole chce i moge cos w danym momencie ogladac. Tymczasem z zegarmistrzowska precyzja, dzien w dzien, jako masa milionow uzytkownikow, zachowujemy sie przewidywalnie do tego stopnia, ze wedlug tego zywego organizmu mozna stroic martwe maszyny w serwerowni.

Dopiero widzac to na wlasne oczy, zrozumialem, ze towarzystwo ubezpieczeniowe naprawde bardziej, niz to czy sie wyspalem, naregulowalem lusterka i popatrzylem w lewo przy wyprzedzaniu, interesuje czy moje auto jest barwy czerwonej.

Praca dostarcza mi troche stycznosci z pseudolosowoscia. Przekonalem sie juz na wlasnej skorze, ze do pewnych zastosowan (load balancing) mozna przyjac, ze wystarczajaco losowy jest numer uzytkownika modulo 11, a do innych (streaming algorithms) nie wystarczy brac crc32.

W informatyce jest pojecie epsilon-odrozniacza. To taki byt, ktory potrafi odroznic sekwencje losowych liczb od pseudolosowych, z prawdopodobienstwem 50%+epsilon. Ciekawe, czy my, jako ludzie, bylibysmy uznani za generator liczb losowych, czy tylko pseudo. Ciekawe czy istnieje ot taki byt.

Popularne posty z tego bloga

Szczęście jako problem inżynieryjny

Jako, że od kilku lat nie czuję się szczęśliwy, od czasu do czasu trochę myślę i czytam o tym, co to w zasadzie jest to "szczęście" i jak to osiągnąć. Wielu ludzi ma wiele ciekawych rad i obserwacji, jest nawet cały instytut co to bada. Pewnie wiele z tego co tu przeczytacie wyda się Wam oczywiste, tak jak i mi się teraz wydaje - natomiast zupełnie takim nie było dla mnie wcześniej i dopiero teraz złożyło mi się w spójny obraz. Chciałbym się z Wami podzielić pewną perspektywą, do której doszedłem myśląc nad uczuciem szczęściem od zupełnie innej strony: Dlaczego projektując robota chciałbym mu dodać możliwość uśmiechania się do innych? Skąd w ogóle pomysł by atakować problem z takiego kąta? Ano, mocno wierzę, że mechanizmy, które widzimy u ludzi do czegoś służą - są wynikiem ewolucji czy cywilizacji i musiały się do czegoś przydać skoro przetrwały i są powszechne. Mimo, że ewolucja jest głupim i ślepym inżynierem, to jednak może da się zreverse-engineerować "do czego
Czytaj więcej

Kilka rzeczy, o których żałuję, że nie powiedziano mi, gdy byłem młody

Jakiś czas temu, z okazji jubileuszu mojego liceum, miałem okazję jako absolwent opowiedzieć cokolwiek wpółczesnym licealistom. Wykorzystałem to jako okazję do zrobienia czegoś w stylu Back To The Future: gdybym był nastolatkiem i przyszła wersja mnie samego mogła cofnąć się do mnie w czasie i dać mi parę wskazówek, co by to było? Poniżej (niekompletna) lista rzeczy, za które byłbym wdzięczny gdyby ktoś mi powiedział. Po pierwsze, byłoby super gdyby ktoś powiedział mi z wyprzedzeniem o wszystkich wypadkach i tragediach, którym mógłbym zapobiec. OK, szczerze mówiąc dodałem ten punkt do listy dopiero jako nasty i zawstydziłem się, że tak dużo rzeczy zdążyłem wymienić, zanim o tym pomyślałem. W szczególności to pewnie oznacza, że za późno dowiedziałem się o Negative Average Preference Utilitarianism i nie zdążyłem jeszcze tego zinternalizować (albo oglądałem za mało "Wydarzyło się jutro" i "Zagubiony w czasie"). Po drugie, szkoda, że nie dostałem na tacy wyników l
Czytaj więcej

Produkt: Ojciec*

Należę do rodziców, którzy traktują wychowanie dziecka jako projekt. Czy może raczej, z racji braku klarownego deadlineu - jako produkt . A to dlatego, że nie ma co ukrywać, że zajmuje to masę zasobów, wymaga nauki, koordynacji, komunikacji, planowania krótko- i długofalowego. Wszystko to można zrobić lepiej, albo gorzej. Moim zdaniem lepiej, jeśli nie ucieka się przed nazywaniem rzeczy po imieniu. Należę też do ludzi, którzy są przerażeni, gdy widzą rodzica próbującego spełnić swoje ambicje poprzez dziecko. Jedna obawa, to, że dziecko może zwyczajnie cierpieć będąc przymuszane do gry na pianinie. Inna, to, że dziecko, które oryginalnie lubiło konie, znienawidzi je po godzinach jazdy konnej na siłe. Sądzę, że odpowiednio "profesjonalny" rodzic, jest w stanie dobierając techniki zaszczepić miłość do pianina, nie zniszczyć miłości do koni i jeszcze wcisnąć gdzieś łacinę (choć to pewnie rzadkość) jednak nawet wtedy jest ryzyko, że dziecko znienawidzi samego rodzica i gdy tylk
Czytaj więcej